باید بگذاری بروم، اگر می‌خواهی بمانم

 اما گرفتاری اینجا بود که همیشه با کوچک‌ترین حرکت ناخواسته‌ای که انجام می‌دادم، می‌خواست بپره و بره تو حیاط. همیشه از خودم می‌پرسیدم اون بیرون چه خبره که این حیوون این‌قدر دلش می‌خواد بره اونجا. خونه از بیرون گرم‌تر و راحت‌تره. اینجا آب و دونه هست و از همه مهم‌تر، مراقبت و توجه و نوازش حیوونی که بهش میگن اشرف مخلوقات و شعورِ مطلق همه آفاق؛ حیوونی که رو دو پا حرکت می‌کنه، راست‌قامته و افق دیدش خیلی وسیعه؛ حیوونی با چنان هیبت و قدرتی که تمام حیوون‌هایی که کابوسِ مرغ بیچاره محسوب می‌شن ازش واهمه دارند. خب، باشه، قبول! ترسیدن از همچین موجود مهیبی طبیعیه، اما اون که می‌تونست ببینه این قدرت و هیبت برای او به کار نمی‌ره. یعنی واقعا دوست نداشت باهام بمونه؟ دیگه باید چیکار می‌کردم که دوستم داشته باشه؟ این‌ها آزاردهنده‌ترین سؤالایی بود که دائم تو ذهنم بالا و پایین می‌رفت. گاهی که خیلی ناراحت می‌شدم، خطاب قرارش می‌دادم و با عصبانیت بهش می‌گفتم: تو اصلاً معلومه چته؟ اون بیرون واسه پیدا کردن یه دونه هی باید زمین رو بروبی و روزی صد بار حیاط رو گز کنی تا شاید چیزی واسه خوردن گیر بیاری. تخم که می‌ذاری، نصیب مار و کلاغ می‌شه؛ جوجه که می‌آری، عقابه می‌بردش؛ و تازه اگه یه لحظه غفلت کنی، شغاله طوری خودت رو از زمین برمی‌داره که انگار هرگز وجود خارجی نداشتی. وقتی که هوا سرد و بارونی می‌شه، باید سعی کنی در نظام سلسله‌مراتبیِ مرغ‌های دیگه جایی واسه خودت دست‌وپا کنی تا یخ نزنی. هرزچندگاهی هم خروس از خدا بی‌خبر می‌آد و بی‌خیال آشوبی که تو دلته، احساس تملکش رو با سائقه‌های جنسی‌ش ترکیب می‌کنه و طوری تو سرت می‌زنه که انگار گناهکاری که مرغ از تخم دراومدی. یعنی تو واقعاً نمی‌خوای اینجا تو خونه، تو این جای گرم و نرم، پیشم بمونی؟ آخه چرا؟